Chrystus Zmartwychwstały, autor: prawdopodobnie Wojciech Jabłoński, data powstania: 1748
Chrystus Zmartwychwstały, trzymający chorągiew rezurekcyjną, należy do najstarszych i najbardziej rozpowszechnionych przedstawień w sztuce chrześcijańskiej. Pierwotnie wyobrażenie takie umieszczano w cyklach pasyjnych, ale w czasach nowożytnych rozpowszechniło się jako samodzielny temat w malarstwie, rzeźbie i grafice. W XVII w., w katolickiej Europie Północnej, w okresie wielkanocnym zaczęto ustawiać na ołtarzach nieduże zazwyczaj figury Chrystusa Zmartwychwstałego.
Rzeźba z Tykocina, określana w dawnych wizytacjach terminem „rezurekcja”, powstała w 1748 r., o czym świadczy data umieszczona na cokole. Elegancka i dynamiczna poza Chrystusa oraz bogate fałdowanie płaszcza pozwalają uznać to dzieło za wysokiej klasy przykład późnobarokowej snycerki. Twórcą figury był prawdopodobnie Wojciech Jabłoński, uczeń lub czeladnik Johanna Chrysostomusa Redlera. Obaj rzeźbiarze należeli do grona twórców czynnych przy licznych fundacjach artystycznych Jana Klemensa Branickiego. Jabłoński wykonał prawdopodobnie dwie figury przedstawiające chrzest w Jordanie, wieńczące chrzcielnice fundowane przez hetmana w kościołach w Tykocinie i Choroszczy. Artysta mieszkał w Białymstoku, w dzielnicy zwanej Nowe Miasto, położonej niedaleko pałacu Branickich. Zamieszkiwali tam przede wszystkim ludzie związani bezpośrednio z dworem, także artyści, między innymi malarze Herliczka i Augustyn Mirys.
