Rokokowa ambona z połowy XVIII wieku wpisuje się w harmonijny stylowo wystrój kościoła. Ambona została zawieszona na filarze odgraniczającym prezbiterium od nawy głównej, po stronie Ewangelii (po lewej, patrząc z wnętrza kościoła). Składa się w części dolnej z drewnianego kosza założonego na wykrojowym, czwórlistnym planie, analogicznego baldachimu nadbudowanego rodzajem kopułkowego daszku oraz boazeryjnego zaplecka, ozdobionych złoceniami. Dostępna jest wejściem wykutym w ścianie, schodkami z przedsionka przed dawną zakrystią północną.
Nie znamy nazwiska jej wykonawcy, choć niewątpliwie należał on do grupy artystów i rzemieślników z białostockiego dworu hetmana. Powstała zapewne przed połową 1750 r., kiedy kościół był konsekrowany, choć nie należy też wykluczyć możliwości, że wykonano ją nieco później, już za czasów administrowania kościołem przez misjonarzy. Mogłaby na to wskazywać reliefowa scena na koszu ambony z przedstawieniem Chrystusa Dobrego Pasterza, której sposób rzeźbienia i opracowania złoceń, wykazuje pewne podobieństwo ze snycerskim antepedium w ołtarzu głównym, wykonanym zapewne najwcześniej na przełomie 1751 i 1752 r. Charakterystyczny motyw liści ujmujących podstawę kosza wykazuje analogię z dekoracją ambony w kościele parafialnym p.w. Wniebowzięcia NMP w Białymstoku, również fundacji Branickiego, zrealizowaną na początku 1752 r. i wzorowaną na kazalnicy z kaplicy Pałacu Saskiego w Warszawie.
